Column van Made by Little Eve over hoe je je eigen dokter moet zijn bij een ziekte als ME
Wees je eigen dokter.
Dit is geen oproep om alle dokters de rug toe te keren, want er zijn er een handvol die je WEL echt willen helpen. Maar een eigen ervaring, die voor veel chronisch zieken herkenbaar is denk ik.
Acuut ziek worden en geen dokter in de buurt hebben is niet leuk. Geloof me, met nierstenen wil je een dokter en een spuit, zo snel mogelijk!
Maar wat als je jarenlange klachten hebt, wat ze wel zien, uiteindelijk, dat je heel erg ziek bent, maar er komt niets uit de standaard bloedonderzoeken? Dan word je maar op de SOLK hoop gegooid.
Met de mededeling: “leer er maar mee leven”, wel dan vallen dokters voor mij toch plots van hun voetstuk.
Dan ben je op jezelf aangewezen. Dan heb je twee keuzes, ofwel “leer je ermee leven”, pak je je voorgeschreven antidepressiva, (terwijl je niet depressief bent), en vraag je je af waarom je je steeds maar weer moet verantwoorden tegenover instanties. Want zolang je geen behandeling ondergaat, is de boodschap: gaan werken. Waar de logica daar zit snap ik nog steeds niet.
Aan de ene kant moet je dus aanvaarden dat je zo ziek bent en het erbij laten, maar je mag het er niet bij laten want anders heb je geen inkomen? Hoe leg je dat uit, aan een gezond iemand? Want ik als ziek-zijnde snap dit niet zo…
Genezen lijkt me moeilijk, aangezien je niet behandelt wordt, want er IS helemaal geen reguliere behandeling.
De andere optie is, er niet mee leren leven, en dan maar zelf je onderzoek doen. En een oplossing zoeken. Maar dat is niet simpel, als je concentratie en leesproblemen hebt. En doodziek bent.
Ik koos voor keuze twee. Ik wil namelijk heel erg leven, niet overleven!
Ik ben al 2 jaar op zelfonderzoek, om dan te ontdekken dat er WEL studies, onderzoeken en bloedonderzoeken zijn die aantonen dat het goed mis is. Alleen geraken die om 1 of andere reden niet tot bij de artsen.
Symptoombestrijding kan je oplossen met pillen, de oorzaak neem je er niet mee weg. Ook ben ik niet interessant voor de pillendraaiers, aangezien ik last heb van chemische overload, en ik ondertussen NIETS meer verdraag, van anticonceptie tot ontstekingsremmers, tot slaappillen.
Medicatie is dus een no-go voor mij, dat weet ik al van in de afgelopen 10 jaar, waar ik na antibiotica of maar weer een nieuw voorbehoedsmiddel, of ontstekingsremmers steeds maar zieker werd.
Ik heb een hele slechte periode achter de rug, waarbij ik niet meer tot in mijn bed geraakte, als ik al kon slapen, moest ik noodgedwongen in de zetel blijven liggen. Dat vond de kat superfijn, ik iets minder. Een mens wast zich al graag eens, toch?
Ik had TOCH lage dosis medicatie geprobeerd, nadat ik alles al geweigerd had, omdat mijn sympatisch zenuwstelsel bij het minste uit evenwicht gaat, en ik daardoor heel ernstige symptomen krijg… gevolg: het hielp. Dat was het ook. Voor de rest ben en blijf ik dus iemand die bij ELKE medicatie ALLE bijwerkingen krijgt die op een bijsluiter staan… de winst was dus niet evenredig met het verlies… ik ben gestopt sinds 2 weken en het is nog steeds niet uit mijn systeem… ik heb 10 dagen een kater van jewelste gehad, zonder dat er een feestje aan vooraf ging jammergenoeg…
Ik ga dus verder mijn buikgevoel volgen en mijn eigen pad verderzetten, wat me wel helpt, zonder bijwerkingen. En ‘toevallig’ volledig op eigen kosten.
In de hoop dat ik ooit weer een leven kan hebben, en meedraaien in een maatschappij die werkt met termen als “zieken”zorg, “zieken”huis en zo meer. Ik richt me liever op gezondheidszorg, mijn zelfgenezend vermogen en het woordje GEZOND. En hoop uit de grond van mijn hart dat het al wekenlange kleine harde plekje bovenaan mijn bil, dat nu een grote knobbel is, een onschuldig iets is…
Daar ga ik toch best maar mee naar de dokter, geloof ik…
Bron: http://bit.ly/2EPvZNo
mecentraal.wordpress.com 