Lieve vrienden,
Een aantal van jullie hebben mijn wederwaardigheden gevolgd, vanaf de opname in Gorinchem met COVID en zeer ernstige trombose in mijn benen. Ze weten dus dat ik op het rand van de dood heb gelegen maar dat ik 1 april – dat is geen grapje – van het Erasmusziekenhuis (Rotterdam) in een revalidatiekliniek in Tiel ben beland.
Daar gaat de revalidatie heel voorspoedig. Ik was na een week van de sondevoeding af en na twee weken van het katheter af, dus geen slangenmens meer. Gisteren heb ik een voortgangsgesprek gehad met de arts en de fysiotherapeuten en de voorlopige ontslagdatum is al op 1 juni. Dat is zes weken na gisteren.
Er zal nog hard gewerkt moeten worden maar ik maak elke dag progressie. Thuis zal ik nog wel gebruik moeten maken van hulpmiddelen. Binnenshuis van een rollator en buitenshuis voorlopig van een scootmobiel.
Ik besef goed dat ik in een luxe positie verkeer ten opzichte van velen van jullie. Maar ik hoop zo snel te revalideren dat ik snel na thuiskomst ook weer wat voor jullie kan betekenen via ME Centraal en via The ME GLobal Chronicle.
Nogmaals dank voor de vele kaarten met de ongelooflijk lieve en ontroerende teksten vaak. Ik ben aan het bijlezen en ik heb nog zo’n 100 à 150 kaarten te gaan. Maar elke kaart is een feestje en dat van mensen die zelf het hoofd boven water moeten zien te houden met een zeer ernstige chronische ziekte.
Ik hoop dat er licht daagt aan de ME-horizon in Nederland en dat er snel researches opgestart worden die ook biomarkers gaan opleveren en natuurlijk ook daarna geneesmiddelen of hulpmiddelen, maar dat (laatste) zal toch nog enkele jaren op zich laten wachten Ik hoop dat dit bericht, jou lezer, in redelijke conditie gezien het raam van je ME zal aantreffen.
Heel veel liefs en nogmaals dank voor jullie megavele steun en een fijne dag toegewenst, voor zover het binnen jullie beperkingen kan.
Rob
