‘Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag…’
Een levens(lang) ervaringsverhaal.
‘Ik ben ondertussen 73 jaar en wat ze noemen een ervaringsdeskundige. Een mooi woord voor iets wat niet altijd leuk is geweest, maar ik ben blijven schrijven over mijn ervaringen, zo goed als ik kon.’ M.E. patiënte Tineke deelt vandaag wat meer over zichzelf.
Ik moest ermee leren leven
Toen ik 21 jaar en net getrouwd was, moest ik noodgedwongen stoppen met werken in de kraamzorg. Ik kwam in het zenuwslopende medische circuit terecht. Omdat ze niets konden vinden, kreeg ik de boodschap dat ik er maar mee moest leren leven. Ik had er bewust voor gekozen om niet voor een uitkering in aanmerking te komen – zodat ik niet als vele anderen – jarenlang moest bewijzen hoe ziek is was, met alle gevolgen van dien.
Ruim 50 jaar is inmiddels voorbijgegaan en er zijn heel veel puzzelstukjes op hun plaats gevallen. Er is eindelijk wat meer duidelijkheid over MEzelf. Na jaren van vallen en opstaan, ben ik uiteindelijk in het alternatieve circuit terechtgekomen. Daar werd onder andere een amalgaam/kwikvergiftiging geconstateerd. Het gebruikte amalgaam om de gaatjes in mijn gebit te vullen, was een stoorzender in mijn lijf. Tegenwoordig kunnen ook andere vulmiddelen door de tandarts worden gebruikt, gelukkig.
Kwikvergiftiging
Alle technische informatie is destijds aan mij voorbijgegaan. Er werd onder meer geconstateerd dat ik zo veel storende ‘stroom’ in mijn lijf had, dat ik daar een fietslampje op kon laten branden! De amalgaam/kwikvergiftiging heeft vanaf mijn 8e jaar mijn leven beïnvloed, maar ik was niet klein te krijgen.
Nadat ik via zware tandartsbehandelingen een deel van mijn gebit (en dus amalgaam!) kwijtraakte, was er een grote fysieke terugslag. Ik was daar totaal niet op voorbereid… Ik was MEzelf opnieuw kwijt, waardoor ik op een gegeven moment zelfs bij de psycholoog en de psychiater terecht ben gekomen. Ik voelde me zo ziek, maar had niet meer de puf en de moed om uit te laten zoeken wat er precies was gebeurd in mijn lichaam…
Rouwproces
In mijn slechtste periode voelde ik vooral de boosheid, de machteloosheid, de hulpeloosheid, het schuldgevoel. Boosheid omdat zelfs de meest dierbaren niet altijd konden begrijpen dat je niet anders kon, al zou je nog zo graag willen.
Ik vroeg mij af of aanvaarden hetzelfde was als accepteren. Ik kon slechts met moeite accepteren dat ik niet meer kon genieten van de kleine dingen van het leven, de kleinkinderen en taken noodgedwongen aan anderen moest overlaten.
Ik wilde best accepteren dat bij ouder worden – ik ben inmiddels 73 jaar – een aantal dingen niet meer zo soepel verlopen, maar ik had al zo veel ingeleverd de afgelopen jaren. Ik kon mij eenvoudigweg niet meer voorstellen hoe ons leven voor die tijd was.
Schrijven
Wat ben ik blij dat ik veel heb opgeschreven wat bewaard is gebleven. Er is een hele periode geweest dat ik gewoon geen woorden meer had om te beschrijven hoe ik mij voelde. Ik wilde er niet over nadenken, niet over praten. Ik wilde eigenlijk niet eens weten wat er precies aan de hand was, bang dat ik opnieuw in het bizarre onderzoekcircuit van jaren geleden terecht zou komen.
Ik wilde alleen maar dat het voorbij zou gaan. Zoals gelukkig ondanks alles iedere slechte dag ook weer voorbij zou gaan en iedere nieuwe dag misschien weer lichtpuntjes zou hebben.
Zo donker dat ik lichtpuntjes zag
Op een dag vond ik de tekst: Het was zo donker dat ik overal lichtpuntjes zag. Ik wist dat ik die meestal wel zelf moest aansteken! Niet alleen de kaarsen en de waxinelichtjes, maar ook de deelmomenten. Ik probeerde aan het einde van de dag minstens 10 lichtpuntjes te herinneren.
Kleine dingen die wél of die wéér gelukt waren. Al leek het in het begin soms nog zo onbelangrijk dat ik bijvoorbeeld de lege potjes in de glasbak had gegooid, ik had het wél gedaan. Had buiten gelopen, soms mensen ontmoet, zelfs een praatje gemaakt. Al was het maar een kwartiertje, het maakte de dag weer een beetje beter!
Verlangen
Ik besefte dat ik blijer werd van de goede momenten, dan ik ooit verdrietig en boos was geweest over alles wat mij was afgenomen. Ik realiseer mij dat het werkelijk een rouwproces is waar ieder mens hoe dan ook mee wordt geconfronteerd. Tel je zegeningen is een mooie gedachte. Als je het niet doet, zal je misschien ook niet meer verlangend uitkijken naar het volgende lichtpuntje.
Tineke
eerder gepubliceerd op fb ME Centraal
foto: Pixabay
mecentraal.wordpress.com 