Het wordt langzamerhand warmer buiten, het is langer licht en de lente is in volle gang schijnt het maar ik merk er in mijn donkere kamer weinig van. De gordijnen en ramen zijn gesloten en ik maak niets mee van de buitenwereld.
Leven met ME is al geen feest en daar komen dan de seizoensinvloeden ook nog bij.
Niet dat ik veel van die seizoenen mee krijg.
Ik weet dat het regent als de regen hard tegen het raam klettert en door mijn oordoppen weet door te dringen. En ik merk het aan de stijgende of dalende temperatuur in mijn kamer als de seizoenen wisselen.
Nu het in de winter niet echt koud meer is zou je me met Pasen wijs kunnen maken dat het Kerstmis is.
Nu komt de zomer eraan.
En eerlijk? Ik zie er zo tegenop. Tegen de warmte en benauwdheid binnen en ook tegen de toenemende activiteiten buiten.
Mijn lichaam reageert nu eenmaal slecht op een warme omgeving. De ideale buitentemperatuur zou voor mij rond de 15° zijn. Ik heb het geluk dat ik een airco op de kamer heb die daar de temperatuur regelt. Toch reageert mijn lichaam op de warmte buiten, meer nog dan op regen, ook al is het binnen koel.
Voor deze ellende begon was ik als een kind zo blij als ik de natuur zag ontwaken. De bloesem, de luchten die helderder en blauwer zagen. De lente letterlijk ruiken.
Buiten in de tuin scharrelen en met een kopje koffie in de tuinstoel, genietend van mijn tuintje, het gezoem van ijverige insecten. Muggen en wespen uitgezonderd. Voor wespen ging ik letterlijk op de loop, zo bang ben ik ervoor.
De muggen laten me al jaren links liggen, ik schijn niet meer te smaken Wat ik op zich zeker niet erg vind maar wel verontrustend want wat zegt dat over mijn gestel als zelfs de muggen me niet lusten?
Ik zou graag klagen dat de muggen een feestmaal hebben gehouden op mijn lichaam en ook voor wespen zou ik weer graag op de loop gaan maar die tijd lijkt voorgoed voorbij te zijn want ondanks dat ik met medicijnen flink verbeterd ben kan ik nog geen deuk in een pakje boter slaan en lig ik weer 24/7 op bed.
Ik probeer iedere dag wat zingeving te vinden door wat te tekenen, luisterboeken of te mediteren om niet te verzanden in zelfmedelijden of depressie.
Dat valt niet altijd mee als je moet leven in een eeuwigdurende regenbui.
Gelukkig heb ik nog wel een paraplu!
Anneke
Tekst en tekening Anneke/ME-anderen
Zie ook de post op fb
mecentraal.wordpress.com 