Wie chronisch ziek is, verliest veel. Vaak laat de omgeving het afweten. Niet alleen qua praktische steun, maar ook wat emotionele ondersteuning betreft. Madelief vraagt zich af of zij te veel verwacht van haar omgeving en of ze er überhaupt nog wel toe doet.
Een pijnlijke en waarschijnlijk voor veel patiënten herkenbare worsteling.
Rupsje Nooit Genoeg
Kan dat, dat je te veel verwacht van de mensen om je heen? Van je familie, van goede vrienden? Wat mag je van ze verwachten? Wanneer is de pijn die je voelt over hun niet aanwezig zijn (letterlijk en/of figuurlijk) terecht? Of kun je te ‘claimend’ zijn in het gevoel dat ze langs je heen leven?
Ik worstel hiermee. Ik vraag me af: ben ik wel reëel in mijn verlangen en behoefte aan meeleven, aan begrip, aan een beetje aandacht? Overvraag ik mensen in mijn worsteling met deze ziekte en met het steeds meer moeten loslaten? In hoeverre betrek ik mensen in mijn worsteling en strijd en stel ik me hierin te afhankelijk op, zodat ik van hen te veel vraag?
Vraag ik het onmogelijke van mensen? Meeleven, aandacht, liefde, compassie?
Het zijn vragen die me bezighouden. Vanuit mijn verdriet en strijd. Maar ook vanuit de dagelijkse praktijk.
Betrokkenheid maakt veel verschil
Mijn moeder, broer en zussen leven mee, sommige mensen uit de kerk, een goede vriendin. Ze laten me merken en weten dat ik ertoe doe en dat ze me niet vergeten. Door berichtjes, door gebeden, door praktische hulp, door een bos bloemen.
Ik merk dat dit me goed doet en dat ik me hierdoor serieus genomen voel in mijn verdriet en worsteling met deze ziekte. Het maakt dit leven leefbaar.
Ik ben ook geïnteresseerd in hun leven, vraag ernaar, heb aandacht voor hun problemen, leef mee en ervaar dat ik ook wat mag betekenen voor hun.
Waarom hoor ik niets?
Maar het kan ook anders. Goede vrienden. Familie van de andere kant. Daar hoor ik bijna niets van. Of helemaal niets. Ja, een kaartje met verjaardagen maar dat is het wel. Dat doet pijn, maakt eenzaam, doet me afvragen: ben ik er nog wel voor jullie. Waarom hoor ik niets? Ik ga me afvragen: doe ik er nog wel toe, denken jullie weleens aan me, nemen jullie deze ziekte niet serieus en vinden jullie me een aansteller?
Er is ook weinig aandacht voor mijn man. Er wordt hem door zijn familie (zijn ouders, zijn zussen) nooit gevraagd hoe het nu echt met hem gaat, of hij het aan kan, of ze wat voor hem kunnen doen. En dat doet écht ontzettend pijn. Want hoeveel doet de ander er dan nog toe?
Verdriet en woede
Dat laatste maakt me heel verdrietig. En boos. Het voelt of je in de steek wordt gelaten. Die boosheid steekt vooral de kop op wanneer ik zie hoe mijn man hiermee worstelt. Maar ook wanneer het niet goed met mij gaat op lichamelijk of emotioneel gebied. Net of ik het op de één of andere manier moet afreageren. Net of ik de schuld van de pijn van mijn leven op anderen projecteer. Geeft dat iets minder pijn of compenseert het pijn? Ik weet niet of dat zo is, maar ik vraag het me af.
Realistische verwachtingen?
Wat kan en mogen wij als zieke, als mensen die niet meer mee kunnen doen en die weinig perspectief hebben, verwachten van anderen? Mogen we wat verwachten? Is het verdriet, de eenzaamheid en de boosheid om weinig of niets te horen van de ander terecht?
Mogen we de ander hierop aanspreken? Hem of haar hiermee confronteren, uitleg vragen, hun kant horen? Of moeten we dankbaar zijn voor elk stukje aandacht dat we krijgen?
Rupsje Nooit Genoeg?
Allemaal vragen die me bezighouden, die me verwonderen, die me soms verstikken. Ben ik rupsje nooit genoeg wat aandacht betreft? Of is mijn gevoel van ‘in de steek gelaten worden’ reëel en geeft dit terecht extra pijn en verdriet in het proces van accepteren en leren omgaan met deze ziekte?
Ik kom er niet uit. En jullie?
Madelief!
𝗖𝗼𝗹𝗹𝗮𝗴𝗲: ‘The long winter’ door Christina Baltais waarover zij schrijft:
“𝘋𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘪𝘴 𝘣𝘦𝘷𝘳𝘰𝘳𝘦𝘯, 𝘯𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘪𝘬, 𝘵𝘪𝘫𝘥𝘦𝘯𝘴 𝘥𝘦 𝘦𝘪𝘯𝘥𝘦𝘭𝘰𝘻𝘦 𝘸𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳 𝘷𝘢𝘯 𝘔𝘌 / 𝘤𝘷𝘴. 𝘈𝘯𝘥𝘦𝘳𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘮𝘪𝘫 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘣𝘪𝘫 𝘦𝘯 𝘨𝘢𝘢𝘯 𝘥𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘶𝘯 𝘱𝘭𝘢𝘯𝘯𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯; 𝘰𝘯𝘷𝘦𝘳𝘴𝘤𝘩𝘪𝘭𝘭𝘪𝘨 𝘷𝘰𝘰𝘳 𝘮𝘪𝘫𝘯 𝘴𝘭𝘢𝘱𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘵𝘰𝘦𝘴𝘵𝘢𝘯𝘥.”
mecentraal.wordpress.com 