Leven met chronische rugpijn is, op zijn zachtst gezegd, een uitdaging gebleken. Maar toen ik erachter kwam dat ik erg uitgeput was en dat mijn lichaam fysiek zo’n pijn en leed voelde omdat ik fibromyalgie heb, was dat voor mij vreselijk om te bevatten. Na verloop van tijd moest ik ermee leren leven, en dat moet ik nog altijd.
Het is in tijden als deze dat we onze geliefden nog wat meer nodig hebben. Maar als je altijd de verzorger bent geweest in je relaties, kom je er soms achter dat de meerderheid van de mensen met wie je je omringd hebt, niet van het verzorgende type is en jammer genoeg beginnen ze te verdwijnen, totdat ze niet langer deel uitmaken van je leven.
Van mijn werk als verzorgende tot het soort vriend zijn waar iedereen naartoe komt voor advies, een schouder of een luisterend oor: zorg dragen is altijd een natuurlijk instinct geweest voor mij. Als echtgenote en moeder zijn dit de rollen waar ik het meest trots op ben. Eigenlijk ben ik nooit echt het type geweest om hulp te vragen; ik ben altijd onafhankelijk geweest en eerlijk gezegd zou ik normaal gesproken liever dingen in mijn eentje doen omdat ze dan ook gedaan worden naar mijn normen van perfectie.
Sommige vriendschappen begonnen te vervagen en sommige familieleden distantieerden zich van mij in de loop der tijd, toen ik mezelf en mijn gezondheid op de eerste plaats begon te zetten. Als het om drama en stress ging, nam ik afstand van hen. Ik ben me echter gaan realiseren dat een persoon door veel mensen omringd word als hij door ziekte getroffen wordt, als het om een korte of mogelijk een terminale ziekte gaat. Behalve wanneer iemand een chronische ziekte heeft, of een onzichtbare en/of langdurige ziekte, dan hebben veel mensen de neiging om er vandoor te gaan.
Een deel van mij denkt dat het komt omdat sommige mensen het gewoon druk hebben in hun eigen leven naarmate de tijd verstrijkt. Anderen willen niet de tijd nemen om zich aan te passen aan je ziekte zonder einde. En dan zijn er altijd nog een paar mensen die ervoor kiezen niet de tijd te nemen om te zien dat, wat als onzichtbaar wordt beschouwd, voor jou zo tastbaar is.
Hoewel het me triest maakt dat deze relaties stuk gaan, heeft het me ook doen beseffen dat deze relaties niet zo oprecht waren als ik dacht. Ik probeer mezelf eraan te herinneren dat het een verlies is voor hen omdat ik een geweldig persoon ben die het waard is om op mijn beurt die liefde en zorg te krijgen die ik zelf geef.
Ik zal nooit sympathie behoeven of willen van een familielid of een vriend, maar als iemand liefde en medeleven kan geven, verwelkom ik hem of haar in mijn leven, net zoals ik mijn familie en vrienden waardeer die onze relatie trouw zijn gebleven en die aan mijn zijde zijn gebleven op een moment dat ik ze het meest nodig had, meer dan ooit tevoren. Aan ieder van hen, dank je wel!
Aan ieder van jullie die dit leest en precies begrijpt wat ik zeg omdat je het hebt meegemaakt: het is hún verlies, want jij bent waard wat je geeft!
Tressia Demaskee voor The Mighty
Vertaling: ME Vereniging België ism ME Centraal
foto: ME Centraal
mecentraal.wordpress.com 